Elegy 1 & House of death

– Mariana Marin

from Paper Children, trans. from Romanian by Adams J. Sorkin & Mia Nazarie

Ugly Duckling Presse, NY, 2006

Elegy 1
You no longer know
why it’s so hard to keep on living
Just as in the Middle Ages when disturbances of the mind
were assumed to result from the disturbances of the stomach,
you are now looking for a cause
(a suppurating boil supposing itself a revolution)
in something that gnaws and gnaws deep inside
without ever managing to reach you.

 

(ரோமானிய கவிஞர் மரியான மரின் எழுதிய காகித பிள்ளைகள் என்ற கவிதை தொகுப்பில், ஆடம்ஸ் ஜே சோர்கின் மற்றும் மியா நஜாரீயின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பின் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு இது)

உனக்கு இப்பொழுது தெரியவில்லை
ஏன் வாழ்ந்துக் கொண்டே இருப்பது இவ்வளவு கடினமாயுள்ளது என்று.
இருண்ட காலங்களில் மனதின் குழப்பங்கள்
வயிற்றுக் கோளாறினால் உருவானவை என்று யோசிக்கப்பட்டது போல்,
நீ இப்பொழுது ஒரு கொள்கையை தேடுகிறாய்
(ஒரு சீழ் கொப்பளிக்கும் கட்டி தன்னை ஒரு புரட்சி என்று எண்ணிக்கொண்டு)
உன்னை ஆழங்களில் குடைந்து குடைந்து கொறிக்கும்,
உன்னை என்றும் சேரவே முடியாமல் இருக்கும் ஒன்றில்.

House of death
Between us no more than this remains:
just these paper children
we take across the street each morning.
A refusal to continue the species in any other way.
My refusal in times like these
to be yet another house of death.

சாவின் வீடு
நமக்கிடையே வேறொன்றும் மீந்திருக்கவில்லை:
வெறும் ஒவ்வொரு காலையும் சாலையைக் கடந்து நாம் எடுத்துசெல்லும்
இந்த காகித பிள்ளைகள் தான்.
இந்த இனத்தை வேறு எந்த வகையிலும் தொடர ஒரு மறுப்பு.
இதைப் போன்ற காலங்களில்
மற்றுமொரு சாவின் வீட்டாக இருப்பதற்கு என் மறுப்பு.

Last Night

– Faiz Ahmed Faiz, Translated from Urdu by Agha Shahid Ali, from The Rebel’s Silhouette

தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு கீழே

Last Night

At night, my lost memory of you returned

and I was like the empty field where springtime,
without being noticed, is bringing flowers;

I was like the desert over which
the breeze moves gently, with great care;

I was like the dying patient
who, for no reasons, smiles.

நேற்றிரவு

தொலைந்த உன் நியாபகம், இரவில் என்னிடம் திரும்பியது.

அப்புறம், யாரும் கவனிக்காமல், இளவேனிற்காலம் பூக்கள் கொண்டுவரும்
காலியான வயலைப் போலானேன்.

பாலைவனத்தைப் போலானேன்,
தென்றல், கைதேர்ந்த கவனத்துடன், அதன் மீது அசையும்போது.

மரணிக்கும் நோயாளியைப் போலானேன்
அவன் காரணமில்லாமல் சிரிக்கும்போது.

Night

Translation of an excerpt from S.Ramakrisnan’s Tamil novel Yamam

“What is the width and depth of the night, Kasim?”

Mir Kasim stammered the reply with a dry mouth, “It as deep as the depth of words that lie within the mind, as long as the length of all the words that have been said strung together. No, no…measurement is only an illusion, a thing we have taught ourselves to believe…night is a potion that cannot be gathered in one hand, it overflows in all directions.”

The fakir laughed and clapped his hands, “You have begun to understand the world. How fragrant the night is. Do you know where this scent comes from?”

Shaking his sand-encrusted hands, Kasim said, “The strange flower called night has more petals than can be counted. The arms of night embrace the world. To find release from its hold is not easy.”

I watched her read poetry

I watched her lips.
The way she moulded them
Around luscious phrases,
Threaded them through
The needling words,
And pursed them
At the end of each line.

Folding out meaning,
In an origami of flesh.

And at the very end
Of her sensual poem
She spat out the last line.
A seed from the heart
Of a plump red cherry,
Its skin bruised
By white teeth.

அந்தரம்

(This is Manushyaputhiran’s poetry from Charu Nivedita’s blog with my translation of it below/ மனுஷ்ய புத்திரனின் புதிய கவிதைகள் – சாரு நிவேதிதாவின் வலைபதிவிலிருந்து, எனது மொழிப்பெயர்ப்பு கீழே)

எவ்வளவு

அந்தரமாக இருக்கிறேன்

என்று சொல்ல வரும்போதே

அவனுக்குக் குரல் உடைந்துவிடுகிறது

ஒரு முறையேனும்

இதை சரியாக

முழுமையாக

யாரிடமாவது

சொல்லிவிடவேண்டும் என்று

அவன் நினைக்காத நாள் இல்லை

தான் நின்றுகொண்டிருக்கும்

தரை

எந்நேரமும் விலகக் காத்திருக்கும்

தூக்கு மேடையின் பலகை என்று

அவன் உருவகித்துக்கொள்ளும்போது

அவனது கண்கள் தளும்பி விடுகின்றன

எந்த நிச்சயமும் அற்று

சந்திக்கப்போகும் மனிதர்கள்

எந்த உத்தரவாதமும் இன்றி

வைக்கப்படும் பணயங்கள்

எந்தப் புரிதலுமற்று

இடப்படும் முத்தங்கள்

எந்த வெளிச்சமும் இன்றி

வரும் பகல்கள்

இன்னும் ஏராளமான

அந்தரமான காரியங்கள்

இந்த உலகத்தில்

நிகழ்ந்தவண்ணம் இருக்கின்றன

அவன் ஒவ்வொன்றிற்கும்

பயந்தான்

ஒவ்வொன்றிலிருந்தும்

விலகினான்

எதையாவது

ஒன்றை சற்று நேரம்

பற்றிக் கொள்ள விரும்பினான்

உதாரணமாக

நகரப் பேருந்தில்

பதினைந்து நிமிடத்திற்கு

திட்டவட்டமாக அவனது இருக்கையை

படம் முடியும் வரை

திரையரங்கின் இருக்கையை

சுழற்சி நிற்கும் வரை

ஒரு ராட்டினத்தின் இருக்கையை

பந்தயம் முடியும் வரை

ஒரு விளையாட்டரங்கத்தின் இருக்கையை

நுழைவுச் சீட்டுகள் வழங்கப்படும்

எல்லா இடத்திலும்

ஒரு நியாயமான

ஏற்பாடு இருப்பதை

அவன் உணர்ந்திருந்தான்

மொத்த வாழ்க்கையும்

ஒரு வேசியர் விடுதி போன்றோ

கட்டணக் கழிப்பறைகள் போன்றோ

குறைந்தபட்ச உத்தரவாதங்களுடன்

இருந்திருந்தால்

இவ்வளவு பயப்பட வேண்டியதில்லை

என்று அவனுக்குத் தோன்றுகிறது

அவை

தெளிவாகத் தொடங்கி

தெளிவாக முடிவடைந்து விடுகின்றன

ஆனால் அவன்

திறந்த வெளி மைதானங்களிலும்

வீடுகளிலும்

படுக்கையறைகளிலும்

வகுப்பறைகளிலும்

பணியிடங்களிலும்

அவன் தன் அந்தர நிலையைத்

திரும்பத் திரும்பப்

பரிசோதிக்க வேண்டியவனாக இருக்கிறான்

ஒரு பறவை

காற்றில் எவ்வளவு அந்தரமாக இருக்கிறது

ஒரு நட்சத்திரம் ஆகாயத்தில்

எவ்வளவு

அந்தரமாக இருக்கிறது

ஒரு பிரபஞ்சத்தில்

ஒரு பூமி எவ்வளவு

அந்தரமாக இருக்கிறது

ஆனால்

ஒரு பூமியில்

ஒரு சின்னஞ்சிறு மனிதன்

இருப்பதுபோல

அவ்வளவு அந்தரமாக

எதுவுமே இருக்கமுடியாது

என்று நினைக்கும்போதே

அவன் தன் தலையைத்

தன் கைகளுக்குள்

அவ்வளவு ஆழமாகப்

புதைத்துக் கொள்கிறான்.

Mid-air

When he tries to say,
How
Unsupported I am,
His voice breaks.

There has not been a day
When he has not thought
To tell this
To someone
Atleast once
Truly,
Fully.

When he makes a metaphor
Of the floor
He stands upon
As a trapdoor on a gallows stage
Waiting to give way at any moment,
His eyes fill.

Going to meet men
Without any certainties,
Bets that are placed
Without any guarantees,
Kisses that are laid
Without any understanding,
Days that come
Without any light,

And many more
Unsupported things
Continue to happen
In this world.
He was afraid
Of each one of them.
He withdrew
From every one of them.
He wished to hold on
To something,
One thing for a while.
For example,
His seat, definitely,
For fifteen minutes
On the local bus,

His seat in the cinema
Until the film was over,
A seat in a giant wheel
Until it stopped spinning,
A seat in a stadium
Until the game was over.
He realised
A just
Arrangement existed
In all places
Where entry tickets are given.
If all of living
Was like a brothel
Or a paid toilet,
With their minimal guarantees,

He would not have to fear so much,
He thought.
They
Began clearly
And clearly ended.
Yet he lives
In open grounds,
And houses,
And beds,
And classrooms,
And workplaces,
As one who has repeatedly
Needed to test
His unsupported state.

How unsupported a bird is
Mid-air,
How
Unsupported
A star is in the heavens,
How unsupported
An Earth
Is in the universe,
But
When he thinks
That nothing
Can be
As unsupported
As a tiny little man
Upon an Earth
He buries his head
As deeply
In his hands.

கூண்டுப் புலி

(Manushyaputhiran’s poetry from Charu Nivedita’s blog / மனுஷ்ய புத்திரனின் புதிய கவிதைகள் – சாரு நிவேதிதாவின் வலைபதிவிலிருந்து)

கூண்டுப் புலிக்கு

கேரட் தரும்

சிறுமியொருத்தி

அதன் பசித்த கண்களைக்

கவனிக்கவேயில்லை

கூண்டுப் புலியைச்

சீண்டும்

சிறுமியொருத்தி

அது நகைச்சுவை உணர்ச்சியற்றது

என்பதை அறிந்திருக்கவில்லை

கூண்டுப் புலியைச்

சவாலுக்கு அழைக்கும்

சிறுமியொருத்திக்கு

புலி மிகவும் தந்திரமானது

என்பது தெரியவில்லை

கூண்டுப் புலியைப்

புகைப்படம் எடுக்கும்

சிறுமியொருத்தி

தான் எடுப்பது

புலியின் ஒரு பொய்த் தோற்றம்

என்பதைக் கண்டுபிடிக்கவே இல்லை

கூண்டுப் புலியோடு

பேச முற்படும்

சிறுமியொருத்தியால்

அதன் மௌனத்தின் ஆழத்தை

நெருங்கவே இயலவில்லை

கூண்டுப் புலிக்குக்

கதை சொல்ல முற்படும்

சிறுமியொருத்தி

கானகத்தின் கதைதவிர

புலிக்கு எந்தக் கதையும் புரியாதென்பதை

அறிந்திருக்கவில்லை

கூண்டுப் புலிக்குக்

கவிதை எழுதக் கற்றுக்கொடுக்கும்

சிறுமியொருத்தி

வார்த்தைகளின் ரத்த வேட்கை குறித்துப்

புரிந்துகொள்ளவே இல்லை

கூண்டுப் புலியின்

பிறந்த நாளுக்குப் பரிசளிக்கும்

சிறுமியொருத்தி

கூண்டுப் புலி

பரிசுகளையல்ல

அதைத் தரும் கரங்களையே

கவனிக்கிறதென்பதை

அறிவதில்லை

கூண்டுப் புலியை

முத்தமிடுவதன் மூலம்

அதை இணங்கச் செய்யலாம்

என நம்பிய சிறுமி ஒருத்திக்கு

தான் ஒரு புலியின் கூண்டைத்

திறக்கிறோம் என்று

கடைசிவரை

தெரியவே இல்லை.

The caged tiger

A little girl

Giving a carrot

To the caged tiger

Did not notice

Its hungry eyes.
A little girl

Who poked

The caged tiger

Did not know

That it did not have a sense of humour.
A little girl

Who invites for a challenge

The caged tiger

Does not know

that the tiger is very crafty.
A little girl

Taking a photograph

Of the caged tiger

Never found out

That what she was taking

Was the tiger’s simulation.
A little girl

Trying to talk to

The caged tiger

Was never able to draw close to

The depths of its silence.

A little girl

Trying to tell a story

To the caged tiger

Did not know

That the tiger does not understand

Any story except that of the forest.
A little girl

Trying to teach the caged tiger

To write poetry

Never understood

The blood lust of words.
A little girl

Giving the caged tiger

A birthday present

Does not know

That the caged tiger

Is not paying attention

To the gift

But to the hands that give it.
A little girl

Who believed that

She can make the caged tiger comply

By kissing it

Did not know

Till the end

That she was opening

The cage of a tiger.

From Zero Degree

(Fragments of poetry found in Zero Degree, Tamil novel by Charu Niveditha, with my translation / சாரு நிவேதிதாவின் சீரோ டிக்ரீ நாவலிலிருந்து கவிதை துகள்களும், எனது மொழிப்பெயர்ப்பும்)

கைக்குள் சிக்கவில்லை
இருந்தும்
தன் முதல் கவிதையை எழுதிக்கொண்டிருக்கிறது
மொழி

It has not come within grasp

Yet

Language

Is writing its first poem.

_________________________________________________________________

மொழிக்கு அப்பால்
புட்டிக்குள் அடைப்பட்டிருக்கிறது மொழி
வெளியே வர வேண்டும் ஆனால்
புட்டியை நீ உடைக்கலாகாது

என்றாய்

மரணமுற்று
புழுக்களாய் வெளியேறியது மொழி

என்றேன்

உயிரின் சிதைவு கண்டு
உருகிய நீ
வேறோர் வழியும் உண்டு

என்றாய்

புரியாது குழம்பினேன்
நீயோ மௌனித்துவிட்டாய்

மொழியின் மொழி கவிதை
உனது மொழி மௌனம்

இதோ
இந்தக் கணத்தில்
மிதமான ஸ்காட்ச்
கெனி-ஜீயின் சாக்ஸ்போன்

தனித்திருக்கிறேன் நான்

இந்த உலகம்
கடல்களாலும் நதிகளாலும்
மரங்களாலும் மனிதர்களாலும்
காற்றினாலும் நிரம்பியிருக்கிறது.

Beyond language

Language is shut inside a bottle

It has to come outside but

You cannot break the bottle

You said

It died

And came out as worms

I said

You who melted

Upon seeing the disintegration of life

There is also another way

You said

Not understanding, I grew confused

You had grown silent

The language of language is poetry

Your language is silence

Now

In this instant

Smooth scotch

Kenny G’s saxophone

I am alone

This world

Is filled with seas and rivers

And trees and men

And air.

_________________________________________________________________

போர்ஹெசின் கதாபாத்திரம் தேடிச் சென்று
கண்டடைய முடியாத
ஒலகின் மிகப்பெரிய ஒற்றைச் சொல் கவிதை

நீ

The world’s biggest one-word poem

That Borges’ character set out in search of

And could not find

You

_________________________________________________________________

To go back home now is difficult

-From a collection of Naxalite poetry, Original Punjabi by Surjit Pattar, translator unknown
என் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு கீழே

To go back home now is difficult

Who will recognize us?

Death has put its mark on the forehead

Friends have left their footprints on the face

Another face stares at me from the mirror.

My eyes sparkle with a dead glow

Like the light from the broken roof of a house.

To go back home now is difficult.

My mother will be scared.

She’ll wonder –

My son has aged

Whose curse has made him so?

What black magic is this,

Woven by a jealous mistress?

My mother will be scared.

To go back home now is difficult.

How many suns have set?

How many gods have died?

If I look at my mother,

Doubts will crop up.

Which of us is living?

If an old friend meets me,

A thousand memories will rush –

memories of the forgotten love for dead gods.

I will cry,

But then remember –

Tears are abandoned in the other pocket of my coat.

This pocket carries only words on scraps for a

New harvest.

If my aunt touches my head to bless me,

How can I tell her

What thoughts are hidden in there?

How can I tell her

Of the man who carries his own dead body?

Of the woman who cooks over the fresh pyre

Of her dead husband?

Of the God who warms himself with the embers

Of the burning bodies over the ages?

With eyes that have seen suffering

How can I meet the eyes

In the photograph of my childhood?

To go back home now is difficult.

When the light goes up in the graveyard in the evening,

When the hymns float from the Gurudwara,

I remember him who is no more –

Of whose death only I know in this big city.

If anyone looks for him,

I feel frightened.

For, now in my heart I’m more alone,

Like a spy of an enemy country.

To go back home now is difficult.

Death has put its mark on the forehead.

Friends have left their footprints on the face.

Another face stares at me from the mirror.

– Punjabi by Surjit Pattar, translator unknown

வீடு திரும்புவது இப்பொழுது கடினம்.
யார் நம்மை அடையாளம் கண்டுகொள்வார்?
நெற்றியில் சாவு தன் குறியீட்டை இட்டுச்சென்றுள்ளது.
முகத்தில் நண்பர்களின் பாதத்தடங்கள்.
கண்ணாடியிலிருந்து பார்ப்பது வேறு முகம்.
என் கண்கள் ஒரு செத்த வெளிச்சத்துடன் மின்னுகின்றன,
உடைந்த கூரையின் வழியே விழும் வெளிச்சத்தைப் போல்.
வீடு திரும்புவது இப்பொழுது கடினம்.
அம்மா பயந்திடுவாள்.
அவள் யோசிப்பாள்:
என் மகனுக்கு வயதாகிவிட்டதே.
யாருடைய சாபம் அவனை இப்படிச் செய்தது?
எந்த சந்தேகக் காதலி
நெய்த பில்லி சூனியம் இது?
அம்மா பயந்திடுவாள்.
வீடு திரும்புவது இப்பொழுது கடினம்.
எத்தனை சூரியன்கள் மறைந்துள்ளன?
எத்தனை கடவுள்கள் இறந்துபோயுள்ளன?
என் தாயை பார்த்தால்,
சந்தேகங்கள் உருவாகும்.
எங்களுள் யார் உயிர் கொண்டுள்ளோம்?
பழைய நண்பன் என்னை சந்தித்தால்,
ஆயிரம் நினைவுகள் விரையும்,
இறந்து போன கடவுள்கள் மீது கொண்ட மறந்த காதலின் நினைவுகள்.
நான் அழுவேன்.
ஆனால் நினைவிருக்கட்டும் –
கண்ணீர் என் மேல் அங்கியின் ஒரு பாக்கேட்டில் அனாதையாய் விடப்படும்.
இந்த பாக்கெட் கொண்டுள்ளதெல்லாம் துணுக்குகள் மீது வார்த்தைகள்,
ஒரு புது அறுவடைக்காக.
என் அத்தை என்னை ஆசீர்வதிக்க என் தலையை தொட்டால்,
நான் எப்படி அவளிடம் சொல்ல முடியும்
அதில் ஒழிந்துள்ள எண்ணங்கள் பற்றி?
எப்படி அவளிடம் சொல்வேன்
தன் பிணத்தை தூக்கிக் கொண்டிருக்கும் மனிதனைப் பற்றி?
தன் இறந்த கணவனின்
சீதை மீது சமைக்கும் பெண்ணைப் பற்றி?
யுகங்களின் எரியும் உடல்களுடன்
குளிர் காயும் கடவுளைப் பற்றி?
துயரத்தைக் கண்டக் கண்களுடன்
என் பிள்ளைப் பருவப் படங்களிலுள்ள
கண்களை நான் எப்படி சந்திப்பேன்?
வீடு திரும்புவது இப்பொழுது கடினம்.
சாயங்காலத்தில் சுடுகாட்டில் வெளிச்சம் உதிக்கும் போது,
குருத்வாராவில் இருந்து பாடல்கள் மிதந்து வரும் போது,
இறந்தவனை நினைக்கிறேன்,
அவன் சாவைப் பற்றி இந்த மாநகரத்தில் எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்.
யாராவது அவனைத் தேடினால்,
பயப்படுகிறேன்.
ஏன் என்றால், இப்பொழுது என் இதயத்தில் இன்னும் தனிமையாய் இருக்கிறேன்,
அந்நிய நாட்டின் ஒற்றனைப் போல்.
வீடு திரும்புவது இப்பொழுது கடினம்.
நெற்றியில் சாவு தன் குறியீட்டை இட்டுச்சென்றுள்ளது.
முகத்தில் நண்பர்களின் பாதத்தடங்கள்.
கண்ணாடியிலிருந்து பார்ப்பது வேறு முகம்.

மனிதர்களற்ற நிலம்

– சந்தானமூர்த்தி சிதம்பரம்
My English translation below

பழுத்துதிர்ந்த இலையொன்றின்…
இறுதி சொட்டு ஈரத்தை
பருகி கனத்த பூமி
தனது கருப்பையில் நிறைத்தது இன்னொரு தலைமுறைக்காக…
யாருமற்ற வெளியில்…
விழுந்துருண்ட கையடக்க காற்றினை
உள்ளிழுத்து வேர் முடிச்சுகளில் தாங்கியது.
பூமி பற்றி மேலெழ தவித்த செடி…
ஈரம் பருகி…
காற்றருந்தி உயிர்க்க தொடங்கிய ஒன்று
நிலம் பிளந்து…
துள்ளி வெளியேறிய அச்சிறு தருணத்தில்
குருதி பாய்ந்து…சிதிலமாகி கிடந்த
சதைக்குவியல்களில்
ஒரு இனமழித்த களிப்பில் வீற்றிருந்தது கழுகொன்று.
இவையெல்லாம் போக…
அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாய்
இறைந்து கிடந்த துப்பாக்கி குண்டுகளைக் கொண்டு
பளிங்கு விளையாட துவங்கியிருந்தது.
கை, கால் முளைத்த அச்சிற்றுயிர்.

– சந்தானமூர்த்தி சிதம்பரம்

Land with no humanity

From a ripened, fallen leaf

The heavy earth

Drank the last drop of damp

And filled its womb for another generation.

Roots inhaled and bore upon their knots

The handful of air

That fell and rolled upon

The unpopulated land.

One that sipped moisture,

Drank air and was coming to life,

The plant that thirsted to hold on to land and pull itself up

Cracked the earth,

And in that moment

When it skipped and leapt out into the open air,

An eagle perched

Upon blood-soaked, rotting heaps of flesh

With the joy of having wiped out a race.

And besides these,

Here one, There another

Lay scattered bullets

That this tiny life which had sprouted arms and legs

Began to play marbles with.

– Santhanamoorthy Chidambaram

Religion in the East

There in Rangoon I understood that the gods

were enemies of the poor human being,

just as God is.

Gods

of alabaster, lying down

like white whales,

gods gilded like wheat,

serpent gods coiled around

the crime of being born,

naked and elegant buddhas

smiling at the cocktail parties

of empty eternity

like Christ on his horrible cross,

all of them ready for anything –

to impose on us their heaven

by torture or pistol,

to buy our piety or fry our blood,

fierce gods made by men

to cover up their cowardice,

and that’s how it all was there,

the whole world reeking of heaven,

of heavenly supermarkets.

– Pablo Neruda

ரங்கூனில் புரிந்துக்கொண்டேன்,
கடவுளைப்போல்
கடவுள்களும் ஏழையின் எதிரியென்று.

கடவுள்கள்
வெண் கணிமமால் ஆனவை,
வெள்ளை திமிங்கிலங்கள் போல் படுத்துக் கிடந்தவை,
சோளத்தைப் போல் தங்க முலாம் பூசப்பட்டவை,
சற்பக்கடவுள்கள்,
பிறப்பு என்றக் குற்ற்றத்தை சுற்றி வளைத்தவை,
வெறிச்சோடிய நித்தியத்தின்
கொண்டாட்டக் கூட்டங்களை கண்டு புன்னகைக்கும்
நிர்வாணமான, நளினமான புத்தர்கள்,
கிறிஸ்து அந்த பயங்கர சிலுவை மேல் இருந்தது போல் –
அவை எல்லாமே எதற்கும் தயார்,
அவற்றின் மோட்சத்தை
சித்திரவதையாலோ, துப்பாக்கியினாலோ,
நம் மேல் திணிக்க,
நம் புனிதத்தை வாங்க,
அல்லது நம் ரத்தத்தை பொறிக்க,
தன பயங்கொல்லித்தனத்தை மூடி மறைக்க,
மனிதர்களால் உருவாக்கப்பட்ட
ராட்சத கடவுள்கள்.
அப்படித்தான் அவை எல்லாமிருந்தன.
உலகமே மோட்சத்தின், மோட்ச சந்தைகளின்,
நாற்றம் பெற்றுக்கொண்டிருந்தது.