மனிதர்களற்ற நிலம்

– சந்தானமூர்த்தி சிதம்பரம்
My English translation below

பழுத்துதிர்ந்த இலையொன்றின்…
இறுதி சொட்டு ஈரத்தை
பருகி கனத்த பூமி
தனது கருப்பையில் நிறைத்தது இன்னொரு தலைமுறைக்காக…
யாருமற்ற வெளியில்…
விழுந்துருண்ட கையடக்க காற்றினை
உள்ளிழுத்து வேர் முடிச்சுகளில் தாங்கியது.
பூமி பற்றி மேலெழ தவித்த செடி…
ஈரம் பருகி…
காற்றருந்தி உயிர்க்க தொடங்கிய ஒன்று
நிலம் பிளந்து…
துள்ளி வெளியேறிய அச்சிறு தருணத்தில்
குருதி பாய்ந்து…சிதிலமாகி கிடந்த
சதைக்குவியல்களில்
ஒரு இனமழித்த களிப்பில் வீற்றிருந்தது கழுகொன்று.
இவையெல்லாம் போக…
அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாய்
இறைந்து கிடந்த துப்பாக்கி குண்டுகளைக் கொண்டு
பளிங்கு விளையாட துவங்கியிருந்தது.
கை, கால் முளைத்த அச்சிற்றுயிர்.

– சந்தானமூர்த்தி சிதம்பரம்

Land with no humanity

From a ripened, fallen leaf

The heavy earth

Drank the last drop of damp

And filled its womb for another generation.

Roots inhaled and bore upon their knots

The handful of air

That fell and rolled upon

The unpopulated land.

One that sipped moisture,

Drank air and was coming to life,

The plant that thirsted to hold on to land and pull itself up

Cracked the earth,

And in that moment

When it skipped and leapt out into the open air,

An eagle perched

Upon blood-soaked, rotting heaps of flesh

With the joy of having wiped out a race.

And besides these,

Here one, There another

Lay scattered bullets

That this tiny life which had sprouted arms and legs

Began to play marbles with.

– Santhanamoorthy Chidambaram